De inhoud van de gesprekken met The Hubler blijven altijd op de achterbank. What happens on the highway, stays on the highway. Wel ziet ook The Hubler het mooie in van zijn methode. En als autoliefhebber blogt hij graag over zijn observaties van zijn werkomgeving. Over de mahoniehouten afwerking in de portieren, bijvoorbeeld. De wegligging, de acceleratie. Over de bekleding, het leeslampje en de afdronk van de gekoelde Chardonnay uit het kabinet. Allemaal zaken die er juist ook toe doen.
Nadat Max Planck in 1918 de Nobelprijs voor Natuurkunde won, toerde hij door Duitsland en gaf steeds dezelfde standaardlezing over kwantummechanica. Hij had een chauffeur die hem naar de plaats van de lezing bracht en die steeds zijn lezing in de zaal mee volgde. Na verloop van tijd kende zijn chauffeur de lezing uit zijn hoofd en vroeg of hij de lezing in München mocht geven en Planck gewoon vooraan zou zitten met zijn chauffeurspet?” Planck stemde toe.