De inhoud van de gesprekken met The Hubler blijven altijd op de achterbank. What happens on the highway, stays on the highway. Wel ziet ook The Hubler het mooie in van zijn methode. En als autoliefhebber blogt hij graag over zijn observaties van zijn werkomgeving. Over de mahoniehouten afwerking in de portieren, bijvoorbeeld. De wegligging, de acceleratie. Over de bekleding, het leeslampje en de afdronk van de gekoelde Chardonnay uit het kabinet. Allemaal zaken die er juist ook toe doen.
Als executive coach wordt mijn LinkedIn-inbox dagelijks overspoeld met berichtjes. Ze variëren van voorstellen om mijn website te verbeteren (terwijl ik tevreden ben met de huidige site) tot het invullen van niet-bestaande vacatures in mijn bedrijf. En natuurlijk zijn er ook berichten die beweren mijn bedrijf exponentieel te laten groeien door mij te coachen naar succes. ‘De coach die de coach coacht op weg naar succes.’
Ik verbaas me al geruime tijd over dit fenomeen van ‘de coach die de coach coacht op weg naar succes,’ met talloze zelfbenoemde ‘goeroes’ die gouden bergen beloven, maar vaak alleen zelf ‘rijk’ worden.
.. wacht dan maar tot we geconfronteerd worden met de golf van ‘botshit’ die generatieve kunstmatige intelligentie veroorzaakt.
Ik herinner me nog levendig de tijd dat de rekenliniaal werd vervangen door de rekenmachine, ergens in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Onze wiskundedocent was furieus. Hij betoogde dat wij, de leerlingen, meteen geen idee meer zouden hebben of ons antwoord juist was, of dat we simpelweg onzin opschreven.
Uiteindelijk zou de rekenmachine wijdverspreid worden gebruikt in klaslokalen, ter ondersteuning van vele, zij het niet alle, aspecten van het wiskundeonderwijs voor studenten.
Chatbot-technologieën maken momenteel een soortgelijke ontwikkelings- en acceptatiereis door. Ze bieden vergelijkbare magische ondersteuning, maar dan voor het creëren en analyseren van inhoud, en worden steeds vaker ingezet voor werk- en onderwijstaken.
Enkele maanden geleden promoveerde Hodar Ho Wa Lam bij het Erasmus Research Institute of Management op het onderwerp leidereenzaamheid. Hij noemt dit leidzaamheid.
Helaas is nog veel van het onderzoek onder embargo tot 5 oktober 2024, maar is het abstract wel beschikbaar.
Nu de vakantiebeurs weer voorbij is en velen een vakantie geboekt zullen hebben deel ik graag onderstaande onderzoek.
De toerisme-ervaring is bijzonder vatbaar voor lange en herhaalde vertragingen en wachttijden.
Als toeristen staan we in de rij op luchthavens om in te checken, om aan boord te gaan, om het vliegtuig te verlaten, om bagage op te halen, om door emigratie of paspoortcontrole te gaan en om een taxi te vinden die ons naar ons hotel brengt, waar we vaak weer wachten om in te checken. Tijdens onze vakanties wachten we in restaurants, theaters, musea en pretparken.
Maar welk genre het beste werkt hangt af van je leeftijd en mindset.
Blue Monday ligt achter ons. En januari is halverwege.
Hoewel de term Blue Monday oorspronkelijk bedacht werd voor marketingdoeleinden om vakanties te stimuleren is het nu, afgaand op sociale media, een alledaags begrip geworden, vooral in het noordelijk halfrond (aangezien Blue Monday vanwege het weer niet van toepassing is op het zuidelijk halfrond).
Muziek kan aanzienlijk bijdragen aan je mentale welzijn, vergelijkbaar met de voordelen van lichaamsbeweging of gewichtsverlies. Het kan gevoelens van angst verminderen en stress verminderen.
Afgelopen week verdwaalde ik in het ‘eenzame banaanprobleem’.
In juli 2023 deelde Daniel Hook, CEO van Digital Science zijn ervaringen op dit gebied op het bedrijfsblog. Het artikel biedt een gedetailleerde inkijk in Hook zijn frustratie en fascinatie met de uitdaging waar hij voor stond: het onvermogen van Midjourney, een veelgebruikte AI voor beeldgeneratie, om een afbeelding van een enkele banaan te produceren (in tegenstelling tot trossen of paren bananen). Hook beschrijft zijn pogingen om een instructie te vinden die dit mogelijk zou maken.
Tijdens zo’n bijeenkomst wordt van deelnemers verwacht dat ze praten, drinken, luisteren naar gesprekken (tegenwoordig vaak over kunstmatige intelligentie, het hot topic voor elk zakelijk uitje) en daarna terugkeren naar hun dagelijkse routine.
Toegegeven, ik ben zelf regelmatig betrokken geweest bij het organiseren van uitjes met Lego-bouwen, nostalgie oproepen uit de kindertijd en zelfs het bouwen van vlotten.
Onderaan mijn eerste The Hubler advertentie in het FD stond de disclaimer:
‘Op mijn website staan prachtige foto’s van Rona Lane, waarin ik gekleed ben door Oger (dank nog!). Maar: eigenlijk hou ik helemaal niet van pakken en dassen, dus het kan goed zijn dat ik gewoon ‘casual’ bij u instap.’
Casual omdat ik me er het meest prettig bij voel, maar ook omdat het een andere dynamiek in het coachingsgesprek creëert.
Men reageerde in de trant van ‘wel authentiek, maar kan het wel?’ ‘Accepteren de CEOs dat wel?’
Fast forward.
Enkele jaren later heeft een nieuwe cultuur van thuiswerken en videoconferenties een trend van informele kleding op de werkvloer geïntroduceerd, inclusief wat we dragen. CEOs bepalen de toon voor hun bedrijven. Ook zij kleden zich informeler.
Overwerkte werknemers gebruiken hun verlof om bij te komen van taken die ze eigenlijk op kantoor hadden moeten laten. En het is niet alleen de baanonzekerheid en smartphones die hiervan de schuld krijgen.
Veel professionals zien hun vakantie als een kans om te werken. Vroeg opstaan om stiekem wat werk te doen voordat de rest van het gezin verschijnt en eist dat hij of zij “ontspant”.
Deze trend van werken tijdens vakanties heeft een naam gekregen: leavism.
Professor Cary Cooper en zijn collega’s aan de Universiteit van Manchester identificeerden leavism voor het eerst in 2014.
Het zorgt vaak voor cynisme. Veel geënsceneerde foto’s, vage beloftes en toenaderingen tot belangengroepen. En laten we al het moddergooien niet vergeten.
Ooit zei een Amerikaanse presidentskandidaat: “Het moeilijkste aan elke politieke campagne is hoe je kunt winnen zonder te bewijzen dat je het niet waard bent om te winnen.”
Een wijsheid die al duizenden jaren lijkt te kloppen.
De Romein Quintus Tullius Cicero wijdde hier in de eerste eeuw voor Christus zelfs een schrijven aan. Hij geeft hierin duidelijk advies aan zijn broer Marcus hoe hij de verkiezingen kon winnen voor het hoogste ambt in de Republiek Rome: het consulschap.
Het is de grootste tragedie die de CEO van een beursgenoteerd bedrijf kan meemaken.
De eeuwige dans tussen de behoeften van de maatschappij, en de wensen van de predatoriale investeerders.
Als het niet zo tragisch was, dan hadden wij kunnen zeggen dat u simpelweg tussen Wael en schip bent gevallen.
Maar tragisch is het.
Op 1 januari 2023 trad u officieel aan als CEO van de vroegere Koninklijke. Relatief jong, slim en ambitieus. Een goede zet. U was de toekomst, net als waar Shell zich heen bewoog.
De analisten waren dan ook goed te spreken over uw aanstelling. Er zou zelfs niet zo veel veranderen, en voortgestuwd worden op de plannen van uw voorganger.
Wisten zij veel.
Leonidas, Caesar, Alexander, Churchill, Napoleon.
Vorsten en generalen.
Onbetwiste leiders.
Net als u, meneer van den Berg.
En u weet sinds kort, net als degene die u voorgingen, wat het betekent om als leider ten strijde te moeten trekken.
In het harnas te stappen. De troepen te verzamelen. Als eerste in de bres te springen.
Want dat is wat het betekent om CEO te zijn. Het gezicht van – en de eerste linie. Staal uzelf.
Nog niet zolang geleden was u onderdeel van een bijzonder duo.
Successen regen zich aaneen. Geroemd door iedereen. En dat als CEO van een beursgenoteerde onderneming.
Met u aan het roer steeg het aandeel met 234 procent.
Met een filosofie dat zelfs herkend en erkend werd door CNN.
Maar toen ging het mis. Of het kwam door het opsplitsen van het duo zo’n jaar geleden of door iets anders blijft een punt van discussie.
Het resultaat. Aandelen dalen. Maar dat lijkt in de wereld waarin u werkt niet het meest belangrijke.
U werd uitgefloten. Letterlijk.
Hè, verdulleme, Mark.
Jij ook al in de mooie praatjes van Max R. en arm candy Emma H. getuind? Dat zal wel even pijn doen, die ‘paar miljoen’ privé-euro’s.
Hoewel: we lazen ook ergens dat jullie bij Bitvavo die 280 miljoen die jullie verloren aan het FTX-schandaal gewoon op de plank hebben liggen. En als al jullie inleggers in één keer hun 1.6 miljard op willen nemen, staat de cashflow een terugbetaling in één keer ook toe. Nou ja, zo gaat het verhaal dan.
Toe maar. Best knap. Wij kennen weinig bedrijven die zulke diepe zakken hebben. Althans: op onze achterbank komen we ze niet dagelijks tegen.
Leeftijd is maar een getal. Door de bank genomen zou ik niet durven zeggen dat uitstekend leiderschap afhangt van een bepaalde leeftijd. Jong of oud, waar het om gaat is dat je deze tijd en wereld fysiek en geestelijk aan kunt. Dat lijkt niet mee te vallen, het verloop onder CEO’s neemt onrustbarend vormen aan. Terwijl juist de oudere, langer zittende bestuurders het best presteren tussen hun 11e en 15e jaar in office. Je kunt dus de vraag stellen of bedrijven misschien weer wat meer vertrouwen gaan hebben in een oldtimer aan de top? Een post over de mileage van oldtimers als topbestuurders.
Leiderschap kun je niet acteren, leiderschap is een natuurlijke gave. Mensen voelen altijd of leiderschap echt is of gespeeld. Er wordt wel eens gedacht dat leiderschap gebouwd kan worden op basis van gestuurde beeldvorming en het in stand houden van een kunstmatig aangemeten persoonlijkheid. Dat is een gevaarlijke misverstand. Het ‘achterbank moment’ van mevrouw Kaag als brenger van Nieuw Leiderschap is er een treffend voorbeeld van. Spoiler: het is niet gelopen zoals het door de spindoctors bedacht was.
Als moderne bestuurder wil je in deze wereld harder op het gas dan op de rem trappen. Niets mis mee, maar je weet nooit of en wanneer dan zomaar ineens de RvC langszij met een stopteken.
Daar is Ralph Hamers deze week ook achter gekomen. Het zal een schok geweest zijn – je wenst het niemand toe – maar zo werkt het wel. Een post over de paradox tussen de opdracht aan topbestuurders om vaart te maken en de stuurmanskunst om niet even snel aan de kant gezet te worden.
Vandaag bestuurder zijn is meedoen aan Parijs-Dakar zonder supportteam door een woestijn van voortdurend verschuivend landschap. Maar dan wel met een of meer mediahelikopters in de buurt op het moment dat je spectaculair gecrasht bent. Daar sta je dan met je goede bedoelingen, voor de buitenwacht de kluns die het bedrijf de grond in boorde. Ga daar maar eens mee om. Een post over de bumpy ride van het bestuurderschap.
Geen bedrijf dat schadevrij komt waar het wezen wil en hetzelfde geldt voor de topbestuurders. Je wilt niet gezien worden als onzekere bestuurder, maar ook niet als roekeloze brokkenpiloot. Ga er maar aan staan. Is er een middenweg? Ongetwijfeld, maar ook die word je niet door Google Maps aangereikt. Een post over omgaan met de butsen en krassen van het leiderschap.
Als topbestuurder ben je James Bond niet, maar eigenlijk word je wel gevraagd dat te zijn. De wereld van de boardroom is avontuurlijker dan mensen wel denken. Onderweg naar groei en succes zijn ook vijanden snel gemaakt en daar moet je altijd klaar voor zijn. Een post over executive coaching van CEO’s en het omgaan met giftige pijlen, bommetjes onder je beleid, schoten hagel en messen in de rug.
Volgens recente internationale studies van American Express, Deloitte en PricewaterhouseCoopers heeft de opkomst van de millennial CEO consequenties voor de aansturing van organisaties. Met een nieuwe generatie CEO’s die als ruimdenkend, tolerant en ambitieus worden omschreven wordt alles anders en vooral menselijker. Volgens deze onderzoeken wordt er in de ideale werkweek van de c-level millennial meer tijd besteed aan het bespreken van nieuwe ideeën en werkwijzen, aan coaching en mentorschap, en aan de ontwikkeling van hun leiderschapsvaardigheden.
Volgens mij kent iedere autobezitter dat gevoel wel. Als je met de auto glimmend en glanzend de wasstraat uit rijdt, is het alsof je zomaar ineens weer in een nieuwe auto rijdt. Technisch is de auto in die pakweg tien minuutjes natuurlijk geen spat veranderd en toch rijdt hij lekkerder. Die korte trip door de wasstraat doet niet iets met de auto, maar ook met je humeur en je mentale gesteldheid. Een post over de mentale wasstraat van coaching en frisheid van denken voor topbestuurders.
Volgens de auteur van het boek ‘Van Capo tot CEO’ Jan-Joost Kroon kunnen ‘normale’ bedrijven iets leren van de werkwijze van de maffia, die in feite een miljardenbedrijf is.
De auteur geeft aan dat we ook iets kunnen leren van duistere organisaties. Wanneer je voorbij de criminele elementen uit hun bedrijfsvoering kijkt, zie je dat ze “ontzettend effectief, slim en handig met zaken als leiderschap, communicatie en samenwerking omgaan”.
Het boek stond 24 dagen op de eerste plaats van de Managementboek Top 100. Een schot in de roos.
Uiteindelijk vraagt Kroon de lezer de werkwijze van de maffia eens te bekijken vanuit een ander perspectief.
Organisaties-als-theater.
De hofnar heeft koningen en later managers de waarheid verteld. De typische nar is tegenwoordig een management consultant. Die hofnar is bij Shakespeare nooit echt komisch, hij is wijs, hij is slim, hij is soms ook snel, hij is bitter, maar humor ontbreekt hem geenszins.
Shakespeare gebruikte de vrijheid van de hofnar om kritische observaties te delen die indien afkomstig van een ander personage opstandig zouden zijn geweest tegen het systeem.
De wortels van leren en onderwijs.
De Griekse beschaving was bedoeld om tegenpolen met elkaar te verzoenen en om dubbelzinnigheden te erkennen. Hierin stond praktische kennis centraal. Praktische kennis werd als cruciaal beschouwd door de Grieken, omdat het de weg was naar zowel praktische wijsheid (phronesis) als slimme intelligentie (metis).
Metis is een vorm van intelligentie en van denken, een vorm van kennis. Het impliceert een complex, maar zeer samenhangend geheel van een mentale houding en intellectueel gedrag gebaseerd op intuïtie, wijsheid, bedachtzaamheid, flexibiliteit, misleiding, vindingrijkheid, waakzaamheid, opportunisme en verschillende vaardigheden en ervaring die door de jaren heen zijn opgedaan.
“Je kunt het spel niet spelen als je de regels niet kent.”
Alle spel heeft zijn regels. Deze regels zijn een zeer belangrijke factor in het spelconcept. Hier verwijs ik naar Huizinga’s speltheorie. Binnen hedendaagse leiderschapsideeën, met de prestatieregels en de ‘geënsceneerde authenticiteit’, waarbij de status van een persoon wordt gemeten in termen van zichtbaarheid en activiteit, moet men zich houden aan de regels van het spel.
The power and pitfalls of functional stupidity at work.
In De Stupidity Paradox, onderzoeken Andre Spicer en Mats Alvesson hoe kennisintensieve organisaties slimme mensen in dienst nemen en hen aanmoedigen om domme dingen te doen. De auteurs, experts in bedrijfskunde en organisatiegedrag, merken op dat organisaties die zoveel slimme mensen in dienst hebben zoveel domheid bevorderen.
Voor de MBA-opleiding van de Universiteit van Leicester verzorgde ik de module ‘A Critical Inquiry Into Consultancy’.
Het besprak de rol van consultants in organisaties en de complexe relatie tussen het advies, de kosten en baten van ‘onbevreesd spreken’, de macht en de dubbelzinnige positie van de adviseur ten opzichte van de organisatie, de contextafhankelijkheid van het advies en de implicaties van communicatie en miscommunicatie in de adviesrelatie.
Hendrik Hosstraat 173
1106 ZM Amsterdam
T 06 – 518 261 55
info@thehubler.nl
KvK 28084956
Privacyverklaring
Hendrik Hosstraat 173
1106 ZM Amsterdam
T 06 – 518 261 55
info@thehubler.nl
KvK 28084956
Privacyverklaring
Succesvol bij de ING op operationeel gebied en voortvarend met de digitalisering.
Aandeelhouders blij.
Helaas in Nederland niet erkend. Dan maar Zwitserland. Het land van de banken, die zouden uw talent wel waarderen.
U verving Sergio Ermotti als bestuursvoorzitter bij USB, “one of the biggest, most powerful financial institutions in the world”.
Geachte heer Ralph Hamers, succesvoller kunt u toch niet zijn.