De inhoud van de gesprekken met The Hubler blijven altijd op de achterbank. What happens on the highway, stays on the highway. Wel ziet ook The Hubler het mooie in van zijn methode. En als autoliefhebber blogt hij graag over zijn observaties van zijn werkomgeving. Over de mahoniehouten afwerking in de portieren, bijvoorbeeld. De wegligging, de acceleratie. Over de bekleding, het leeslampje en de afdronk van de gekoelde Chardonnay uit het kabinet. Allemaal zaken die er juist ook toe doen.
In de zomermaanden zien we een opvallende trend op sociale media: vakantiegangers posten enthousiast over de stapel boeken die ze meenemen op vakantie, vaak gepresenteerd als essentiële bagage voor ontspanning naast het zwembad of op het strand. Deze berichten, compleet met artistiek geplaatste koffiekopjes en zonnebrillen, suggereren een ideale vakantie waar lezen centraal staat. Echter, wat opvalt is dat er na de vakantie zelden een vervolg komt. De boeken die eens zo prominent werden tentoongesteld, verdwijnen in stilte.
Het concept neurodiversiteit werd eind jaren 1990 geïntroduceerd door de Australische socioloog Judy Singer. In 1999 werd de term verder gepopulariseerd door de Amerikaanse schrijver Harvey Blume, die in verschillende artikelen schreef over de positieve aspecten van neurodivergentie. Deze vroege pleitbezorgers benadrukten de noodzaak om de medische benadering, die neurodiversiteit als een reeks afwijkingen beschouwde, te vervangen door een sociale benadering die diversiteit en inclusie bevordert.
Ruim 20 jaar geleden raakte ik als mede-ontwikkelaar en organisator van de Masterclass Biobusiness betrokken bij de Life Sciences industrie. De masterclass was een intensieve cursus voor wetenschappers die ondernemer wilden worden in deze sector. Veel succesvolle bedrijven zijn er uit ontstaan, evenals ‘spin-offs’ van de masterclass zelf.
Deze ‘academische ondernemers’ waren universitaire wetenschappers die een bedrijf wilde oprichten om de resultaten van zijn/haar onderzoek te commercialiseren.
De arbeidsmarkt lijkt gunstig voor recent afgestudeerden. Bedrijven ervaren aanhoudende wervingsproblemen in sectoren zoals digitale technologie, techniek en financiën. Echter, als de hedendaagse generatie eenmaal een baan vindt, blijkt uit onderzoek dat slechts 35% van hen aangeeft goede mogelijkheden voor loopbaanontwikkeling te hebben.
Er zijn verschillende redenen waarom het moeilijk kan zijn om op de carrièreladder te klimmen.
Het lijkt erop dat mijn voorouders uit de 16e eeuw bierbrouwers en herbergiers waren. Dit maakt het volgende onderzoek voor mij boeiend, ook al houd ik zelf niet van bier.
Het is een feit dat onze 16e-eeuwse voorouders veel meer dronken dan wij tegenwoordig doen. De redenen hiervoor en de aard van hun bier zijn echter omhuld met mythes. Onderzoekers in Ierland hebben deze vragen onderzocht.
In het boek “The Tipping Point” van Malcolm Gladwell worden consumenten die nieuwe technologieën snel adopteren gezien als innovators, terwijl de laatsten die adopteren, vaak vanwege financiële redenen, als achterblijvers worden beschouwd. Echter, de revival van “anti-tech” producten wordt ook gezien als een nieuwe vorm van statusconsumptie.
Enkele jaren terug is er onderzoek gedaan naar hoe belangrijke figuren uit de muziek, kunst en wetenschap cultureel vereerd worden. Uit dit onderzoek bleek dat de carrières van iconische artiesten typisch drie fasen doorlopen, een fenomeen dat men het ‘Phil Collins-effect’ noemt: aanvankelijke verering (waarbij de artiest als bijzonder wordt beschouwd), verlies van aanzien (waarbij kritiek de boventoon voert) en uiteindelijk eerherstel (wanneer een nieuwe generatie de artiest herontdekt).
Sinds 2012 zijn meer dan 200 prestigieuze wijngaarden in Bordeaux overgenomen door Chinese investeerders uit de economische, politieke en artistieke elite. Een opvallende koper is Alibaba-oprichter Jack Ma, die meerdere kastelen heeft aangeschaft, waaronder Château de Sours in de Entre-Deux-Mers appellatie. Actrice Zhao Wei heeft eveneens geïnvesteerd in diverse kastelen binnen de Saint-Émilion appellatie.
Sinds de oprichting in 1978 heeft Ben & Jerry’s zich geprofileerd als een bedrijf dat zich inzet voor diverse sociale kwesties, zoals dakloosheid, eerlijke handel en GMO-vrije producten. In 1988 werd het bedrijf gecertificeerd als een van ’s werelds eerste B Corps, wat staat voor duurzaamheid, maatschappelijk bewustzijn en transparantie.
De overname van Ben & Jerry’s door Unilever in 2000 zorgde voor onrust in de wereld van maatschappelijk verantwoorde bedrijven.
Voor de IMD Business School coach ik deelnemers aan het programma Strategy Execution met de vertaalslag van de theorie naar de context van hun organisatie.
Het blijft altijd interessant om tijdens die gesprekken met senior managers te ontdekken dat de strategie en het (niet) implementeren van deze strategie twee gescheiden processen lijken te zijn binnen organisaties.
Veel strategie-uitvoeringsprocessen mislukken omdat wat vaak als “nieuwe strategieën” wordt gepresenteerd, in werkelijkheid geen strategieën zijn.
Er zijn thema’s die intuïtief helder zijn, maar het is altijd geruststellend wanneer onderzoek dit bevestigt. De auteurs van dit artikel hebben, na maanden van onderzoek naar leiderschaps- en managementtrainingen, inzichten verkregen in wat leiderschapsontwikkelingsprogramma’s effectief maakt.
Ze werden gedreven door verhalen over mensen die leiderschapstrainingen volgden voor hun werk, om vervolgens te beseffen dat het geen meerwaarde had gebracht, of dat ze, ondanks goede intenties, zes maanden later niets met de opgedane kennis deden.
De studie over de concurrentiestrategieën van traditionele en modernistische boulangeries in Lyon, Frankrijk, biedt fascinerende inzichten in hoe traditionele bedrijven zich kunnen handhaven en zelfs floreren ondanks zware concurrentie van efficiëntere rivalen.
Deze traditionele Franse bakkerijen, geconfronteerd met strikte regelgeving en beperkingen staan tegenover modernistische bakkerijen die dergelijke beperkingen niet hebben en profiteren van meer efficiënte productietechnieken.
De geschiedenis lijkt een ongelooflijk talent te hebben om zichzelf te herhalen. Als er één ding is dat we van de geschiedenis kunnen leren, dan is het wel dat mensen nooit lijken te leren van de geschiedenis.
Of zoals de schrijver Mark Twain ooit zou hebben gezegd: “Geschiedenis herhaalt zich niet, maar rijmt vaak wel.”
Een veel gehoord citaat tegenwoordig. Vooral als men wil aantonen dat Amerika vandaag de dag enkele van dezelfde fouten maakt die Rome eeuwen geleden maakte.
Tijdens mijn promotietraject gaf ik regelmatig workshops waarin werd ingegaan op verschillende generaties op de werkvloer. Iedereen sprak er toen over, Generatie Y (de Millennials) waren in aantocht.
We bespraken dan onder andere de (luie) houding van deze generatie tegenover werk.
Ik begon dan altijd met een citaat die sprak over het feit dat hun aspiraties niet worden bevredigd, dat ze meer verwachten van hun werk, dat ze via hun werk een nuttige rol in de samenleving willen spelen, zich willen ontwikkelen, vooruit willen gaan, vrijheid en flexibiliteit willen en dat de vraag is of bedrijven met hun traditionele leiderschapsstijl adequaat reageren op deze aspiraties.
Het is niet ongewoon dat managers blijven nadenken over hun werk, zelfs nadat de officiële werkdag voorbij is. Dit kan het piekeren over een probleem met een werknemer inhouden, het proberen te bedenken van een oplossing voor een probleem met een cliënt, of het creëren van een mentale to-do lijst voor de volgende dag.
Maar nieuw onderzoek toont aan dat deze neiging een negatieve uitwerking kan hebben, vooral voor degenen die nieuw zijn in een leiderschapsrol.
In de hedendaagse werkomgeving wordt een groeiende nadruk gelegd op het welzijn van werknemers.
Om de gezondheid van werknemers te verbeteren, doen bedrijven van alles, van het helpen stoppen met roken van werknemers, het aanbieden van dieetplannen en gezond voedsel, en het introduceren van yoga- en bewegingssessies, tot het installeren van bureaufietsen, het geven van apps die hun bewegingen en slaap bijhouden, het bieden van therapeuten, het meenemen van werknemers op buitenavonturen en nog veel meer.
In mijn proefschrift From artist-as-leader to leader-as-artist beschouw ik het beeld van hedendaags leiderschap en de wortels ervan. Via de lens van moderne managementteksten onderzoek ik de link tussen het hedendaagse managementjargon en de artistieke kritiek van de avant-garde bewegingen uit de jaren 1950, new-age ideeën en het tegenculturele activisme van de jaren ‘60.
Vervolgens wordt er managementtaal gegenereerd waarin de figuur van de kunstenaar het model wordt voor de moderne leider: charismatisch, visionair, intuïtief, flexibel, creatief, samenwerkend, bereid om risico’s te nemen en sterk in netwerken.
Zo af en toe verzorg ik het vak Business Ethiek voor studenten. Ik maak dan vaak gebruik van de Enron casus en de documentaire The Smartest Guys in the Room.
Enron was een Amerikaans energiebedrijf dat uitgroeide tot een van de grootste energiehandelaren en elektriciteitsproducenten in de wereld. Het bedrijf was betrokken bij de handel in elektriciteit, natuurlijk gas, pulp en papier, en andere basisproducten.
Op zijn hoogtepunt was Enron een van de meest bewonderde bedrijven in de Verenigde Staten, bekend om zijn innovatieve bedrijfsmodellen en baanbrekende benadering van de energiemarkt.
CEOs hebben als leiders aan de top van organisaties een aanzienlijke invloed op zowel managers als medewerkers. Fouten in hun leiderschap kunnen daardoor grote gevolgen hebben. Hierdoor is coaching voor CEOs cruciaal, omdat het een significante impact heeft op de algehele prestaties van een organisatie. Veel CEOs zijn zich bewust van de noodzaak van coaching, wellicht meer dan iemand anders binnen hun bedrijf. Dergelijke coaching draagt indirect bij aan de doelstellingen en resultaten van het bedrijf.
Sinds de tijd van Corona is het een van mijn bezigheden geworden om te observeren welke achtergrond mijn gesprekspartners in Zoom of Teams gebruiken.
Het lijkt erop dat ik niet de enige ben, gezien het artikel in The New York Times getiteld “The ‘Credibility Bookcase’ Is the Quarantine’s Hottest Accessory.”
Een interessant fenomeen dat daaruit voortkwam, is het opduiken van een Twitter-account genaamd Bookcase Credibility, dat al snel meer dan 30.000 volgers verzamelde. De slogan luidt: “Wat je zegt is niet zo belangrijk als de boekenkast achter je,” en het levert scherp commentaar op de snel vormende clichés van dit genre, evenals oprechte waardering voor goed samengestelde exemplaren.
Als executive coach wordt mijn LinkedIn-inbox dagelijks overspoeld met berichtjes. Ze variëren van voorstellen om mijn website te verbeteren (terwijl ik tevreden ben met de huidige site) tot het invullen van niet-bestaande vacatures in mijn bedrijf. En natuurlijk zijn er ook berichten die beweren mijn bedrijf exponentieel te laten groeien door mij te coachen naar succes. ‘De coach die de coach coacht op weg naar succes.’
Ik verbaas me al geruime tijd over dit fenomeen van ‘de coach die de coach coacht op weg naar succes,’ met talloze zelfbenoemde ‘goeroes’ die gouden bergen beloven, maar vaak alleen zelf ‘rijk’ worden.
.. wacht dan maar tot we geconfronteerd worden met de golf van ‘botshit’ die generatieve kunstmatige intelligentie veroorzaakt.
Ik herinner me nog levendig de tijd dat de rekenliniaal werd vervangen door de rekenmachine, ergens in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Onze wiskundedocent was furieus. Hij betoogde dat wij, de leerlingen, meteen geen idee meer zouden hebben of ons antwoord juist was, of dat we simpelweg onzin opschreven.
Uiteindelijk zou de rekenmachine wijdverspreid worden gebruikt in klaslokalen, ter ondersteuning van vele, zij het niet alle, aspecten van het wiskundeonderwijs voor studenten.
Chatbot-technologieën maken momenteel een soortgelijke ontwikkelings- en acceptatiereis door. Ze bieden vergelijkbare magische ondersteuning, maar dan voor het creëren en analyseren van inhoud, en worden steeds vaker ingezet voor werk- en onderwijstaken.
Enkele maanden geleden promoveerde Hodar Ho Wa Lam bij het Erasmus Research Institute of Management op het onderwerp leidereenzaamheid. Hij noemt dit leidzaamheid.
Helaas is nog veel van het onderzoek onder embargo tot 5 oktober 2024, maar is het abstract wel beschikbaar.
Nu de vakantiebeurs weer voorbij is en velen een vakantie geboekt zullen hebben deel ik graag onderstaande onderzoek.
De toerisme-ervaring is bijzonder vatbaar voor lange en herhaalde vertragingen en wachttijden.
Als toeristen staan we in de rij op luchthavens om in te checken, om aan boord te gaan, om het vliegtuig te verlaten, om bagage op te halen, om door emigratie of paspoortcontrole te gaan en om een taxi te vinden die ons naar ons hotel brengt, waar we vaak weer wachten om in te checken. Tijdens onze vakanties wachten we in restaurants, theaters, musea en pretparken.
Maar welk genre het beste werkt hangt af van je leeftijd en mindset.
Blue Monday ligt achter ons. En januari is halverwege.
Hoewel de term Blue Monday oorspronkelijk bedacht werd voor marketingdoeleinden om vakanties te stimuleren is het nu, afgaand op sociale media, een alledaags begrip geworden, vooral in het noordelijk halfrond (aangezien Blue Monday vanwege het weer niet van toepassing is op het zuidelijk halfrond).
Muziek kan aanzienlijk bijdragen aan je mentale welzijn, vergelijkbaar met de voordelen van lichaamsbeweging of gewichtsverlies. Het kan gevoelens van angst verminderen en stress verminderen.
Afgelopen week verdwaalde ik in het ‘eenzame banaanprobleem’.
In juli 2023 deelde Daniel Hook, CEO van Digital Science zijn ervaringen op dit gebied op het bedrijfsblog. Het artikel biedt een gedetailleerde inkijk in Hook zijn frustratie en fascinatie met de uitdaging waar hij voor stond: het onvermogen van Midjourney, een veelgebruikte AI voor beeldgeneratie, om een afbeelding van een enkele banaan te produceren (in tegenstelling tot trossen of paren bananen). Hook beschrijft zijn pogingen om een instructie te vinden die dit mogelijk zou maken.
Tijdens zo’n bijeenkomst wordt van deelnemers verwacht dat ze praten, drinken, luisteren naar gesprekken (tegenwoordig vaak over kunstmatige intelligentie, het hot topic voor elk zakelijk uitje) en daarna terugkeren naar hun dagelijkse routine.
Toegegeven, ik ben zelf regelmatig betrokken geweest bij het organiseren van uitjes met Lego-bouwen, nostalgie oproepen uit de kindertijd en zelfs het bouwen van vlotten.
Onderaan mijn eerste The Hubler advertentie in het FD stond de disclaimer:
‘Op mijn website staan prachtige foto’s van Rona Lane, waarin ik gekleed ben door Oger (dank nog!). Maar: eigenlijk hou ik helemaal niet van pakken en dassen, dus het kan goed zijn dat ik gewoon ‘casual’ bij u instap.’
Casual omdat ik me er het meest prettig bij voel, maar ook omdat het een andere dynamiek in het coachingsgesprek creëert.
Men reageerde in de trant van ‘wel authentiek, maar kan het wel?’ ‘Accepteren de CEOs dat wel?’
Fast forward.
Enkele jaren later heeft een nieuwe cultuur van thuiswerken en videoconferenties een trend van informele kleding op de werkvloer geïntroduceerd, inclusief wat we dragen. CEOs bepalen de toon voor hun bedrijven. Ook zij kleden zich informeler.
Overwerkte werknemers gebruiken hun verlof om bij te komen van taken die ze eigenlijk op kantoor hadden moeten laten. En het is niet alleen de baanonzekerheid en smartphones die hiervan de schuld krijgen.
Veel professionals zien hun vakantie als een kans om te werken. Vroeg opstaan om stiekem wat werk te doen voordat de rest van het gezin verschijnt en eist dat hij of zij “ontspant”.
Deze trend van werken tijdens vakanties heeft een naam gekregen: leavism.
Professor Cary Cooper en zijn collega’s aan de Universiteit van Manchester identificeerden leavism voor het eerst in 2014.
Hendrik Hosstraat 173
1106 ZM Amsterdam
T 06 – 518 261 55
info@thehubler.nl
KvK 28084956
Privacyverklaring
Hendrik Hosstraat 173
1106 ZM Amsterdam
T 06 – 518 261 55
info@thehubler.nl
KvK 28084956
Privacyverklaring