Tijdens zo’n bijeenkomst wordt van deelnemers verwacht dat ze praten, drinken, luisteren naar gesprekken (tegenwoordig vaak over kunstmatige intelligentie, het hot topic voor elk zakelijk uitje) en daarna terugkeren naar hun dagelijkse routine.
In de laatste aflevering van de HBO-dramaserie Succession wordt op treffende wijze een heidag neergezet. De leden van de Roy-familie, eigenaren van het verouderde mediabedrijf Waystar Royco, begeven zich naar een afgelegen, chique retraite in de bergen van Noorwegen. Daar ontmoeten ze het managementteam van de digitale nieuwkomer GoJo en brengen ze hun tijd door met sauna’s, bijlen gooien, whisky drinken en allerlei zakelijke mindgames.
Deze aflevering wordt inmiddels beschouwd als een klassieker omdat veel kijkers de pijnlijke ongemakkelijkheid herkennen die gepaard gaat met zakelijke uitjes. Velen van ons kennen maar al te goed de opgelegde gezelligheid, de dreigende politieke sfeer en het soms wat wanhopige streven naar plezier.
Toegegeven, ik ben zelf regelmatig betrokken geweest bij het organiseren van uitjes met Lego-bouwen, nostalgie oproepen uit de kindertijd en zelfs het bouwen van vlotten.
Hoewel deze bijeenkomsten een vast onderdeel zijn van het werkend leven, is het bewijs van hun effectiviteit gemengd. De meeste bedrijfsretraites missen een duidelijk doel, verzanden in willekeurige discussies over onpraktische ideeën, ontaarden in klaagsessies, voelen als losgekoppeld van de echte problemen van een organisatie en hebben weinig of geen impact op de dagelijkse gang van zaken op het werk.
Een grootschalige studie naar bedrijfsuitjes ontdekte dat veel ervan falen omdat ze niet goed zijn ontworpen. De uitjes die daadwerkelijk impact hadden, stelden duidelijke doelen, waren voornamelijk gericht op implementatie (in plaats van ongestructureerd ‘out-of-the-box’-denken), vereisten voorbereiding van de deelnemers, gaven deelnemers analytische kaders om de uitdagingen die ze tegenkwamen te begrijpen en zorgden ervoor dat de besproken ideeën werden opgevolgd in latere vergaderingen.
Hoewel veel zakelijke uitjes mogelijk falen om organisatiedoelen te bereiken, is er een belangrijke reden voor hun bestaan. Ze vormen een vorm van wat sociaal antropologen “kostbare signalering” noemen. Door deel te nemen aan een uitje laten we zien hoe bereid we zijn om onze tijd te gebruiken, onze waardigheid te compromitteren en in sommige gevallen zelfs onze veiligheid te riskeren ten dienste van de groep waartoe we behoren. Enthousiast meedoen aan het uitje toont aan dat we bereid zijn te investeren in die groep. Onze investering van tijd, energie en waardigheid gaat ten koste van ons, maar het is ook een signaal naar anderen dat we serieus zijn. We laten zien dat we toegewijd zijn aan de groep en haar vertrouwen verdienen.
Als de deelnemers vertrekken, zullen velen van hen zich waarschijnlijk afvragen waarom ze daar zijn geweest, terwijl er zoveel belangrijkere problemen op hen lijken te wachten. Het antwoord op deze vraag is eenvoudig: ze waren op de hei om een paar dagen te verspillen en daarmee te laten zien hoeveel ze voor elkaar betekenen. Als er niets anders wordt bereikt, zullen de deelnemers in ieder geval iets hebben om over te klagen. En dat gezamenlijke geklaag werkt dan weer verbindend.
Bron: André Spicer en The Guardian
Foto: Home Box Office/HBO