Leeftijd is maar een getal. Ik heb in mijn loopbaan CEO’s van 30 ontmoet waar de energie niet bepaald van afspatte en topbestuurders van 75 die nog fluitend 12 uur per dag voorop gingen in de strijd. Door de bank genomen zou ik dan ook niet durven zeggen dat uitstekend leiderschap afhangt van een bepaalde leeftijd.
Dat oudere bestuurders meer ervaren zijn is logisch, maar ervaring zegt in deze wereld ook niet alles. De veranderingen die vandaag op de deur van het bedrijfsleven kloppen – technologisch, economisch, financieel, geopolitiek, maatschappelijk – stellen bestuurders voor compleet nieuwe vraagstukken waarmee hoegenaamd niemand ervaring mee heeft gehad.
Jong of oud, waar het om gaat is dat je deze tijd en wereld fysiek en geestelijk aankunt. Dat lijkt al een uitdaging op zich te zijn. Een onderzoek door PWC liet zien dat het verloop onder CEO’s van ’s werelds 2.500 grootste bedrijven een paar jaar geleden steeg tot een recordhoogte van 17,5%. Bovendien blijkt ook de gemiddelde ambtstermijn van CEO’s gestaag gedaald: van gemiddeld 10 jaar in 2000 tot 8 jaar in 2016 en inmiddels naderen we een gemiddelde van 5 jaar.
Vanuit het oogpunt van consistentie gezien is dat wel iets waar bedrijven zich zorgen om zouden mogen maken. Al eerder is aangetoond dat CEO’s het best presteren in de periode tussen hun 11e en 15e jaar in de driver’s seat, ook wel hun ‘golden years’ genoemd. Die lijken er dus voor heel veel van hen niet meer in te zitten en wie zal zeggen hoeveel gouden jaren de bedrijven daarmee mislopen?
Er valt dus wel wat voor te zeggen om ervoor te kiezen een goede bestuurder zo lang als hij of zij prima functioneert en presteert te laten zitten. Warren Buffet, wie kent ‘m niet, staat al 51 jaar aan het roer van Berkshire Hathaway en gezien de blijvend fenomenale resultaten zit de sleet er vooralsnog niet op.
In Amerika gaat het deze dagen over de vraag of en zo ja hoe lang Joe Biden het allemaal nog aan kan. Leider van de vrije wereld, zoals de president van Amerika nog altijd wel genoemd wordt. Dat is geen functie die je er even bij doet. Obama is er grijs van geworden, het vergt nogal wat van een mens. En laten we eerlijk zijn: een toonbeeld van viriel, energiek en daadkrachtig leiderschap is Joe niet.
Er zijn toch wel iets te regelmatig tekenen die zorgen baren. Soms even letterlijk de weg kwijt na een toespraak en pijnlijk vaak ook woorden, namen en zinnen kwijt tíjdens een toespraak. Maar het heeft hem niet belet zich opnieuw kandidaat te stellen en te gaan voor een tweede termijn als President van de Verenigde Staten.
Hij zal zichzelf het beste kennen. Optisch ziet hij er in ieder geval nog even goed onderhouden uit als de Corvette uit ’67 waarin hij nog altijd graag achter het stuur kruipt. Het is voor z’n kiezers te hopen dat hij inderdaad in een dermate goede staat is dat ze nog evenveel plezier aan deze oldtimer kunnen beleven als hij aan die van hem.