De allereerste volautomatische autowasstraat werd in 1959 geopend, bedacht en ontwikkeld door de Amerikaanse zakenman en mechanicus Dan Hanna. Chapeau voor deze man, waar zouden we zijn zonder het bezoek aan de swish-swash-swoosh van deze borstelgang.
Je kunt zeggen: je auto met de hand en een emmer sop wassen, dat geeft rust in het hoofd, het is bijna een moment van meditatie. Zeker waar, maar er zijn betere dingen te doen met de vrije zaterdagochtend. Bovendien duurt manueel wassen best lang en gaat daardoor een onderschat effect ervan verloren.
Volgens mij kent iedere autobezitter dat gevoel wel. Als je met de auto glimmend en glanzend de wasstraat uit rijdt, is het alsof je zomaar ineens weer in een nieuwe auto rijdt. Technisch is de auto in die pakweg tien minuutjes natuurlijk geen spat veranderd en toch rijdt hij lekkerder. Die korte trip door de wasstraat doet niet iets met de auto, maar ook met je humeur en je mentale gesteldheid.
Ontdaan van alle stof, smeer en vogelpoepjes voelt de auto bevrijd en dat geeft je als berijder op een of andere manier hetzelfde gevoel. Noem het de kick van verfrissing. De voorruit is weer kristalhelder, de toekomst ook.
Ik zeg dan ook wel eens dat wat ik samen met CEO’s en andere bestuurders doe, neerkomt op een bezoek aan de wasstraat, maar dan met wat hen in het hoofd bezig houdt. Dat kan van alles zijn, van ongerust stemmende ontwikkelingen binnen de organisatie tot ruwe gedachten over nieuwe vormen van leiderschap.
Besturen is in de basis lange termijn werk, maar in praktijk toch ook een proces dat niet over glad en schoon asfalt voert. Er is altijd concurrentie die stof opwerpt, er zijn altijd bestuurlijke modderplassen waar je niet omheen kunt – en daar blijft telkens wel iets van in het hoofd achter. Dat hoopt zich op en haalt de frisheid uit het denken.
Frisheid van denken, lenigheid van geest, noem het wat je wilt, maar volgens mij is het misschien wel een van de belangrijkste assets van topbestuurders. Dat zeg ik niet lichtzinnig. In alle jaren dat ik gesprekken met hen voer, komt dat gevoel heel vaak naar boven. Het zijn mensen, geen machines, maar er wordt wel van hen verwacht dat ze elke dag opnieuw on the ball zijn. Dat vereist enorme mentale frisheid en dat is niet eenvoudig op peil te houden in de maalstroom van alledag.
Nu voer ik inmiddels mijn gesprekken op de achterbank van hun dan wel onze eigen bedrijfslimousine. Die zijn uiteraard altijd prachtig gewassen, dus daar gaan we niet mee door de autowasstraat – maar wel met hun gemoedstoestand. Dat gebeurt niet volgens een vastomlijnd wasprogramma, coaching is geen zaak van een druk op de knop. Het aardige van achterin de auto dat gesprek voeren, is dat we er de rust en focus vinden die nodig is om gedachten te verfrissen en de blik op de wereld te verhelderen. Er kan af en toe een harde borstel voor nodig zijn, maar over het algemeen is de uitkomst altijd hetzelfde: je komt er als nieuw uit.