Als executive coach wordt mijn LinkedIn-inbox dagelijks overspoeld met berichtjes. Ze variëren van voorstellen om mijn website te verbeteren (terwijl ik tevreden ben met de huidige site) tot het invullen van niet-bestaande vacatures in mijn bedrijf. En natuurlijk zijn er ook berichten die beweren mijn bedrijf exponentieel te laten groeien door mij te coachen naar succes. ‘De coach die de coach coacht op weg naar succes.’
Ik verbaas me al geruime tijd over dit fenomeen van ‘de coach die de coach coacht op weg naar succes,’ met talloze zelfbenoemde ‘goeroes’ die gouden bergen beloven, maar vaak alleen zelf ‘rijk’ worden.
Daniel Doherty doet onderzoek naar dit fenomeen, waarbij hij zich richt op welke coaches naar deze goeroes luisteren en welke niet. Daarnaast onderzoekt hij de beweegredenen van coaches om zich te accrediteren. Kortom, hij richt zich op het consumentengedrag van de coach.
In 2004 verscheen er in de Harvard Business Review een artikel getiteld “The Wild West of Executive Coaching,” waarin bezorgdheid werd geuit over de standaarden in de coachingsector. Het wekte niet de suggestie van een creatieve, opwindende pionierstijd, maar eerder van een ongecontroleerde en chaotische toestand.
Een terugkerend thema door de jaren heen is het verdrijven van ‘cowboys’ uit het ‘wilde westen van coaching.’ De oplossing blijft steeds hetzelfde: deze ‘cowboys’ kunnen alleen worden verdreven door een toenemende drang naar professionalisering, het verhogen van de lat voor accreditatie en vaardigheden, en vooral door het ‘opleiden’ van cliënten om beter onderscheid te maken tussen oplichters en echte professionals.
We bevinden ons nu in wat wordt beschreven als het ‘wild west’-discours van professionalisering. In de hypercompetitieve markt is er een ware ‘wapenwedloop’ ontstaan, wat heeft geleid tot een enorme groei in het aantal certificeringstrainingen onder concurrerende opleidingsaanbieders.
Interessant genoeg tonen onderzoeken van de afgelopen tien jaar aan dat cliënten zelden om bewijs van accreditatie vragen. Zelfs wanneer cliënten of hun HR-afdelingen hierom vragen, blijkt de interesse vaak oppervlakkig te zijn, slechts bedoeld om een vakje af te vinken. Accreditatie speelt uiteindelijk geen prominente rol op de dashboards van cliënten.
Met name innovatieve concepten en creatieve benaderingen worden omarmd door C-suite cliënten. Het blijkt dat mainstream accreditaties hier nog niet goed bij aansluiten. Lopen deze benaderingen parallel aan mainstream accreditaties, of vervangen ze die? Deze creatieve diversiteit roept ook vragen op over smaak en mode – hoe onderscheiden we ‘goede’ kunst van kunstenaars die oplichters zijn? Of is het mogelijk dat benaderingen die worden gepromoot door erkende professionals een veel betere kans hebben op brede acceptatie dan benaderingen die lijken te zijn bedacht op een zolderkamer door een onbekende?
Doherty schetst dit alles als een speelveld van consumentengedrag onder coaches, waarbij hij acht consumententypes onderscheidt in relatie tot hun ontwikkeling en kwalificatie: de enthousiasteling, de conformist, de beïnvloedbare, de pragmaticus, de uitsteller, de ongelovige, de idealist en de nieuwsgierige. Ieder met zijn eigen unieke consumentengedrag.
Bron: o.a. Critical Coaching Group: A group for experienced, curious coaches, https://criticalcoaching.com/